 |
| Bob, The Caster Minion |
ต้นเกมส์ - 15 นาที 32 วินาที หลังจากเริ่มการแข่งขัน
นี่ก็ 15 นาทีแล้วสินะ ตั้งแต่เสียงหวอที่บ่งบอกถึงการเริ่มต้นของสงครามดังขึ้น... กลิ่นกำมะถัน และกลิ่นเลือดตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ... เพื่อนพ้องของผมจำนวนนับไม่ถ้วนได้ออกไปต่อสู้กับศัตรูและยังไม่มีใครได้กลับมา สิ่งที่พวกเค้าพกติดตัวไปด้วยมีแค่ ดาบ โล่ห์ และเงินจำนวน 24 gold เท่านั้น ผมสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกเค้าอย่างชัดเจนแม้ว่าผมจะยังอยู่ในที่กำบังใน Nexus (เน็กซัส) ก็ตาม... นอกจากจะได้เสียงโอดครวญของเพื่อนๆผู้บาดเจ็บ และเสียงตะโกนโหวกเหวกที่มาจากการต่อสู้แล้ว ผมยังแอบได้เสียงของ champion ที่กำลังพูดถึงแผนการการต่อสู้ลอยมาจากร้านค้าไอเทมที่อยู่ใกล้ๆอีกด้วย
"ข้าจะกระโดดลงมาจากสรวงสวรรค์เพื่อทำลายศัตรูของพวกเราให้หมด! Twisted Fate (ทวิสเต็ด เฟต)... เจ้าควรที่จะเปิดประตูมิติและเข้าโจมตีศัตรูเหล่านั้นจากทางด้านหลัง ใกล้ๆกับริมแม่น้ำ"
รูปร่างหน้าตาของ champion ผู้พูด ดูคล้ายๆกับชาว Spartan (สปาร์ตั้น) จังเลย... จากหนังเรื่องอะไรนะ? ชื่อว่าอะไรนะ? ช่างมันเถอะ... ถึงรู้ตอนนี้ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรซักหน่อย...
กลางเกมส์ - 32 นาที หลังจากเริ่มการแข่งขัน
ในตอนนี้ Summoner's Rift (ซัมมอนเนอร์ส ริฟท์) ช่างเงียบเหงานัก... ผมได้ยินเสียงของหิมะตกลงบนพื้นดินอีกครั้ง... หนึ่งในผู้บังคับบัญชาของกลุ่มพันธมิตร Minion (มีเนี่ยน) ได้ส่งกลุ่ม Minion ออกไปต่อสู้ในสงครามที่ไร้จุดมุ่งหมายนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า... "นี่พวกเรากำลังเสียสละชีวิตเพื่ออะไรเหรอ?"
"กองพันที่ 33.. ถึงคิวของพวกนายแล้วนะ!"
กลุ่ม Minion ที่มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 7 คนได้ยืนขึ้น... ผมไม่รู้จักใครซักคนในกลุ่มๆนั้น แต่ผมก็รู้สึกใจหายอยากบอกไม่ถูกในทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงหน้าของพวกเค้า... หน้าที่แสดงออกเหมือนจะรู้... ว่าพวกเค้าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก
เสียงระเบิดที่มาพร้อมกับแผ่นดินไหวรุนแรงซึ่งผมกำลังได้ยินและรู้สึกในขณะนี้ เป็นสัญญาณที่บอกให้รู้ว่า ป้อมปราการด้านในของฝ่ายศัตรูได้ถูกทำลายลงแล้ว! อุปสรรคที่ยืนขวางระหว่างพวกเรากับชัยชนะก็มีแค่การที่เราจะต้องทำลาย Inhibitor (อินฮิบิเตอร์) ของฝ่ายศัตรูให้ได้เท่านั้น... เมื่อทำได้สำเร็จ พวกเราก็จะได้เป็นอิสระจากสงครามนี้ซะที
ท้ายเกมส์ - 47 นาที หลังจากเริ่มการแข่งขัน
แม้ว่าผมจะรู้สึกเหมือนว่าเวลามันช่างผ่านไปยาวนานเหลือเกินตั้งแต่ตอนที่สงครามครั้งนี้ได้เริ่มขึ้น แต่ในที่สุด ชัยชนะก็อยู่แค่เอื้อมแล้ว... ทุกคนที่อยู่ใน Nexus เห็นควันระเบิดรูปเห็ดลอยขึ้นมา... ดูเหมือนว่า Inhibitor ของฝ่ายศัตรูจะถูกทำลายลงเรียบร้อยแล้ว เอ๊ะ... หรือใครบางคนอาจจะเหยียบกับดักของร้อยเอก Teemo (ทีโม) ของพวกเราก็เป็นได้...
หนึ่งในผู้บังคับบัญชาของพวกเรากระแทกประตูให้เปิดออก... เค้าถือตะบองสงครามอยู่ในมือทั้งสอง พร้อมทั้งแสยะยิ้ม "ได้เวลาของพวกเราแล้ว ทหารทั้งหลาย!"
เลือดของผมสูบฉีดรุนแรงขึ้นในขณะที่ผมเอื้อมมือไปหยิบไม้เท้าและวิ่งออกจาก Nexus ไปสู่สนามรบเบื้องหน้า
นาทีสุดท้าย
สงครามเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงมาก... ในขณะที่ผมเดินอยู่บนสนามรบ หัวใจของผมเต้นเร็วเหมือนกับกลองชัยของชาว Noxus (น๊อกซัส)... ผมมองไปรอบๆและเห็นศพที่นอนเรียงกันเป็นทางยาวหลายไมล์... เหล่าบุคคลที่ผมเคยเรียกว่า "เพื่อน" ต่างก็นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นท่ามกลางศพเหล่านี้
"เมื่อเดินทางไปถึงฐานทัพของศัตรู พวกนายจะต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดี" ผู้บังคับบัญชาของเรากล่าว... เมื่อมองไปข้างหน้า สิ่งที่ผมเห็นมีแค่ควันและเพลิงไหม้ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าเท่านั้น... ทันใดนั้นเอง champion นักธนูก็เข้าจู่โจมกองพันของพวกเรา... ลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนลอยเข้ามาหา หนึ่งในลูกธนูเหล่านั้นสะท้อนกับเกราะของผู้บังคับบัญชา และเจาะเข้าที่แขนของผม
"อ๊า! ผมถูกยิง" ผมตะโกนด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เอื้อมมือไปดึงลูกธนูดอกนั้นออกจากแขนของตัวเอง "วิ่งต่อไป!" ผมบอกเพื่อนๆร่วมกองพัน
ในตอนนี้ ทุกๆอย่างดูเหมือนจะเคลื่อนไหวช้าลง สายตาของผมเริ่มเบลอ... "นี่ผมกำลังจะหมดสติอย่างงั้นเหรอ?" ผมหันมองกลับไปเห็นนักธนูคนนั้นกำลังเงื้อธนูของเธอเพื่อที่จะยิงลูกธนูนัดสุดท้ายออกมาจัดการกับผม แต่เหมือนดั่งปาฏิหาริย์ ผมเห็นหมาป่าตัวใหญ่กระโดดออกมาจากพุ่มไม้และกระแทกนักธนูคนนั้นลง... "โอกาสหนีมาถึงแล้ว!" ผมคิดในใจ... การมองเห็นของผมกลับมาดีเหมือนเดิมอีกครั้งพร้อมทั้งยังได้พละกำลังกลับคืนมา... ในที่สุด ผมก็เดินทางมาถึงป้อมปราการประจำ Nexus ของฝ่ายศัตรู!
ผมรวบรวมพลังจากไม้เท้า และปล่อยมันออกไปอย่างสุดความสามารถ... เพียงในเวลาไม่กี่วินาที ป้อมปราการนั้นก็พังทลายลง! ผมเป็นอิสระแล้ว ผมพึ่งรอดชีวิตจากสงคราม!... ผมร่วมมือกับ champion และ Minion ด้วยกัน เพื่อโจมตีป้อมปราการอีกแห่งหนึ่งอย่างต่อเนื่อง... ป้อมปราการที่สองได้ถูกทำลายเรียบร้อยแล้ว!
แต่ทว่า สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น... สายตาของผมไปจับอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ในทีมของศัตรู เค้าคนนั้นมีผมสีทองและสวมหมวกที่มีแว่นกลอกตาอยู่บนหัว เค้ากระโดดขึ้นแล้วยิงคลื่นพลังที่ดูเหมือนจะกลั่นออกมาจากพลังงานบริสุทธิ์เข้าใส่พวกเรา... ในขณะที่ผมได้แต่มองดูอย่างทำอะไรไม่ถูก ผมก็เห็นคลื่นพลังสีเหลืองพุ่งเข้าหากองพันของผม เหล่า Minion ที่ยืนอยู่แถวหน้าต่างสลายกลายเป็นผุยผงจากความรุนแรงของพลังงานนี้
"มันกำลังจะเข้ามา..." ทันใดนั้น ผมกลับพูดอะไรไม่ออก ร่างกายของผมชาไปทั้งตัว พลังงานนั้นวิ่งผ่านร่างของผมไป... "ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย?" ผมคิดในใจในขณะที่เข่าทั้งสองข้างทรุดลง... กำลังของผมถูกดูดออกไปจากร่างกายอันบอบช้ำ ผมหงายหลังกระแทกกับพื้นอย่างหมดหนทาง
ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบลงในทันใด ผมใช้พลังที่เหลือทั้งหมดพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา... เพื่อที่จะชื่นชมกับช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ ซึ่งกำลังจะกลายเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต
Nexus ของฝ่ายศัตรู... ถูกทำลายแล้ว... เราคือผู้ชนะ
"ในที่สุด เราก็ทำสำเร็จ" ผมคิดในใจ พร้อมกับเอนตัวกลับลงไปนอนกับพื้น
"ผมกลับมาแล้ว... อิสระ"
ขอให้ไปสู่สุคติ
Bob, The Caster Minion (บ๊อบ)
Bob, The Caster Minion (บ๊อบ)
Caster Minion ผู้ซึ่งอุทิศตน และ จงรักภักดี
ชาตะ นาทีที่ 0 - มรณะ นาทีที่ 53
แปลจากบทความ "The Story of Bob The Caster Minion" เขียนโดย Ltdash
